แม่สามแลบ เมืองเล็กๆ ของคนหัวใจใหญ่

ต้องขอออกตัวไว้เหมือนเดิมนะครับว่า ถึงแม้ผมจะมีอาชีพเป็นช่างภาพ แต่ถึงคราวไปเที่ยวเอง ผมเองจะไม่พกกล้องติดตัวไปเลย เพราะเวลาทำงานกล้องเป็นเหมือนอวัยวะส่วนที่ 33 ของผม ฉะนั้นถ้าผมแบกกล้อง DSLR ไปด้วยเวลาเที่ยว มันคงไม่ต่างกับการไปทำงานเป็นแน่

ที่ต้องบอกแบบนี้ก็เป็นเพราะว่า ภาพที่เห็นใน Halal Trip เล่มนี้รวมไปถึงเล่มที่แล้ว เป็นภาพถ่ายฝีมือภรรยาผมล้วนๆ ครับ อาจจะไม่คมชัดมาก เพราะมาจากกล้องโทรศัพท์มือถือของเธอ ต้องขอมะอัฟไว้ด้วยนะครับ

ขอเท้าความฉบับที่แล้วกันสักนิดนะครับ หลังจากบิดมอเตอร์ไซค์กลับมาจากห้วยห้อม เราก็มาพักเอาแรงที่แม่สะเรียงกันหนึ่งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจัดการกับอาหารเช้าเสร็จ เรารีบออกเดินทางแต่เช้าเพราะระยะทางเป้าหมายของเราวันนี้เกือบ 50 กิโลเมตร เราใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมง เพราะเส้นทางไม่ชวนให้เราทำความเร็วได้นักกับรถมอเตอร์ไซค์แม่บ้านที่เช่ามา ถนนบางช่วงดีแต่บางช่วงแย่ถึงแย่มาก ผมกับภรรยาเรานับรถที่ขับสวนกับเราได้ไม่เกิน 10 คัน ในระยะทางเกือบ 50 กิโลเมตร หวาดเสียว ตื่นเต้นและสนุกพอสมควร

ในที่สุดเราก็มาถึงบ้านแม่สามแลบ จุดหมายปลายทางของเรา ฝั่งตรงข้ามเป็นประเทศพม่า มีแม่น้ำสาละวินเป็นตัวกำหนดพรมแดนของประเทศ และเป้าหมายของเราคือการมาเยี่ยมพี่น้องมุสลิมที่อยู่ที่นี่ ตามคำแนะนำของลาเบิ้ม เจ้าของร้านเช่ามอเตอร์ไซค์

ผมเข้าไปในมัสยิด ล้างหน้าล้างตา และทักทายกับผู้คนที่อยู่ในมัสยิดตามประสาคนแปลกหน้า แล้วผมก็ไปหาอิหม่ามที่บ้านอยู่ตรงข้ามมัสยิด อิหม่ามบอกเราว่าที่นี่มีมุสลิมอยู่ประมาณ 80 หลังคาเรือน คนที่นี่ส่วนใหญ่เป็นชาวพม่าที่ข้ามฝั่งมาอยู่นานมากแล้ว รวมถึงตัวแกเองและครอบครัวด้วย แกบอกดีใจที่ได้อยู่ที่นี่ คนไทยใจดี และยังบอกด้วยว่า มัสยิดที่เราเห็น คนแม่สะเรียงก็เป็นคนริเริ่มสร้างให้จนเสร็จสมบูรณ์ อัลฮัมดุลิ้ลลาฮฺ

ผมกับอิหม่ามคุยกันได้สักพัก แกบอกให้เราลองนั่งเรือเที่ยวแม่น้ำสาละวิน ผมรับปากทันที เพราะตั้งใจไว้ก่อนเดินทางเอาไว้แล้ว

แกแนะนำคนขับเรือให้เรา ซึ่งก็เป็นมุสลิมเหมือนกัน เราใช้เวลานั่งเรือประมาณ 45 นาที เป็น 45 นาทีที่ขอสรุปง่ายๆ สั้นๆ ว่าน่ากลัว ด้วยสีของน้ำที่ออกแดงๆ และมีน้ำวนเป็นบางช่วง แต่ในท่ามกลางความน่ากลัวทิวทัศน์สองข้างทางของแม่น้ำสาละวินก็สวยแปลกตา จนบดบังความกลัวของเราไปได้ในบางช่วง

หลังล่องเรือชมแม่น้ำสาละวิน เหลือบดูนาฬิกาบนข้อมือราวๆเที่ยงพอดี เราจึงออกปากถามคนขับเรือว่า ที่นี่มีร้านอาหารอิสลามบ้างหรือเปล่า ทันทีที่แกบอกว่าไม่มี ผมกับภรรยาหันมามองหน้ากันแล้วคงคิดในใจเหมือนกันว่า “เอาไงกันดีเรา” ทันใดนั้นเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น คนขับเรือชวนเรากินข้าวด้วยกัน เราสองคนแบ่งรับแบ่งสู้ แต่ก็เดินตามแกไปด้วยความหิว

แกพาเรามาที่บ้านอิหม่ามอีกครั้ง พร้อมกับบอกว่ารอประเดี๋ยว ภรรยาของอิหม่ามกำลังทำอาหารอยู่ ไม่นานอิหม่ามก็ออกมาชวนเราด้วยตัวเอง แกบอกตั้งใจไว้แล้วว่าจะเลี้ยงข้าวเรา อัลฮัมดุลิลลาฮฺ เราขอบคุณ พร้อมกับเตรียมล้างมือรอ

อาหารมื้อนั้นเรียบง่ายๆ ปลาทอด ผักต้ม และก็แกงไก่ที่มีกะทิมันมันลอยอยู่ แต่ด้วยความหิวของเราสองคน ในชั่วโมงนั้นไม่ว่าอะไรก็อร่อย แต่ที่มากกว่าอิ่มท้อง เราอิ่มใจแบบบอกไม่ถูกครับ กับการต้อนรับของผู้คนที่นี่ดีมากๆ

หลังจากอิ่มท้องเราก็นั่งคุยกันสักพัก อิหม่ามเล่าให้เราฟังว่า ภรรยาแกรับจ้างเย็บเสื้อผ้า ส่วนตัวแกเองขายของชำในหมู่บ้าน แต่ด้วยกับการสื่อสารที่ไม่เอื้ออำนวยมากนัก กว่าจะคุยกับอิหม่ามรู้เรื่องเล่นเอาเราเหนื่อย เพราะแกพูดภาษาไทยไม่ได้ และผมเองก็พูดภาษาพม่าไม่ได้แน่นอน แต่ถึงแม้ผมจะฟังแกไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นและมั่นใจได้เลยว่า อิหม่ามแกดีใจที่เรามาเยี่ยมที่นี่ เพราะแววตาของแกที่ผมมองเห็น มันบอกออกมาแบบนั้นครับ

แล้วก็ถึงเวลาที่ต้องขอตัวกลับ ผมลาแกกับภรรยาพร้อมขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงในวันนี้ เราสองคนบิดมอเตอร์ไซค์กลับถึงแม่สะเรียงในช่วงบ่ายแก่ๆ พร้อมกับเอามอเตอร์ไซค์ไปคืนลาเบิ้ม และขอบคุณที่ลาเบิ้มแนะนำให้เราไปที่แม่สามแลบ

แม้จะเป็นเพียงการบิดมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ ระยะทางอาจไม่ได้ไกลมาก แต่สิ่งที่ผมได้กลับมามันเป็นอีกประสบการณ์ของผม ที่ผมจะจดจำมันไปตลอดครับ