ซะการีย์ยา อมตยา” กวีหนุ่มชาวมุสลิมมลายูผู้มีบ้านเกิดในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เขาสามารถทำความฝันของตนเองได้สำเร็จด้วยการทำงานเขียนกวีอันเป็นที่รัก กระทั่ง บทกวีภาษาไทย “ไม่มีหญิงสาวในบทกวี” ประสบความสำเร็จได้รับรางวัลวรรกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน หรือ ซีไรต์ ปี 2553 มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของสังคมไทยโดยเฉพาะกลุ่มผู้นิยมวรรณกรรมและกวีนิพนธ์ เขาต้องใช้ชีวิตส่วนใหญ่เพื่อเดินบนเส้นทางที่ตนเองเลือกในกรุงเทพมหานคร ห่างไกลจากสังคมรากเหง้าของตนเอง วันหนึ่งเขาตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน แต่การเดินทางกลับบ้านเที่ยวนี้มีความหมายอย่างลึกซึ้ง เขาต้องการอ่านบทกวีท่ามกลางพื้นที่ของตน ให้คนที่บ้านเกิดฟัง และเล่าเรื่องของตนเอง
ในขณะที่ “ซอเร่” และ “ดุล” สองเด็กหนุ่มมลายูมุสลิมที่อยู่ในพื้นที่ ทั้งสองกำลังมุ่งหวังทำความฝันให้เป็นจริงเฉกเช่น “ซะการีย์ยา” นั่นคือการเป็นช่างภาพมืออาชีพ บอกเล่าเรื่องราวบนแผ่นดินของตนเอง ทั้งยังอยากเดินไปอย่างมั่นคงบนเส้นทางแห่งความฝันอย่างที่ “ซะการีย์ยา” เป็น แต่การเดินทางสู่ความฝันของเขาก็ล้วนมีฉากหลังเป็นรากเหง้า แผ่นดินบ้านเกิดของตนเอง
